Ο Meisner πάντα έψαχνε τον πιο απλό και ευθύ τρόπο για να μάθεις υποκριτική. Αυτή η προσέγγιση βοηθάει να αφυπνίσει την φαντασία του ηθοποιού και τον ίδιο να είναι πιο ανοιχτός σε ερεθίσματα και συναισθήματα. Όποια άσκηση ή προσέγγιση ήταν πολύ πολύπλοκη ή περιείχε πολλές λεπτομέρειες κλείδωνε τον ηθοποιό και την φαντασία του. Αυτή η

απλότητα και ευθύτητα είναι μία από τις μεγαλύτερες διαφορές της τεχνικής του Meisner από όλες τις άλλες.

Ο Meisner πίστευε πως κάθε μαθητής είχε το δικό του ξεχωριστό μονοπάτι για να μάθει υποκριτική. Ακολουθώντας πάντα τις ίδιες αρχές, διαμόρφωνε τα σχόλια και τις ασκήσεις αναλόγως με τις ανάγκες του κάθε μαθητή.

Ο Meisner συμφωνούσε με τον Stanislavski ότι η καλύτερη υποκριτική πρέπει να βασίζεται στην αλήθεια. Οι μαθητές του "πραγματικά έκαναν" [really doing] ότι έπρεπε να κάνουν πάνω στην σκηνή. Τα συναισθήματα δεν εκμαιεύτηκαν ούτε παραποιήθηκαν ποτέ. Ο Meisner έμαθε τους μαθητές του να εμπιστευτούν την ανθρωπιά τους. Αν ο ηθοποιός πιστέψει τη φανταστική συνθήκη και πραγματικά κάνει αυτό που κάνει στην φανταστική συνθήκη, τότε τα ανάλογα συναισθήματα θα ακολουθήσουν. Κάθε άσκηση που ανέπτυξε ο Meisner ενισχύει και δυναμώνει την αλήθεια του ηθοποιού.

Ο Meisner ανέπτυξε μια σειρά ασκήσεων που βοηθούν τον ηθοποιό να επικεντρώσει την προσοχή του και να χρησιμοποιήσει το άλλο πρόσωπο στην σκηνή. Ο Meisner πίστευε ότι η πιο αληθινή και αυθόρμητη υποκριτική συμβαίνει όταν ο ηθοποιός ανταποκρίνεται στον παρτενέρ του από μία απροσδόκητη στιγμή στην επόμενη. Ο ηθοποιός γίνεται το φτερό και ο παρτενέρ του ο άνεμος. Στην προσέγγιση του Meisner, ο Άλλος είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο στην σκηνή.